poniedziałek, 26 maja 2014

"Rok Bez..."

Od dłuższego czasu czytuję blogi Leo Babauty - człowieka z kompletnie innej planety, niż ja sam. Leo jest buddystą zen, weganinem, orędownikiem życia skromnego materialnie, a bogatego w doświadczenia, osobą o niesamowicie pozytywnym i konstruktywnym podejściu do świata. Żyje ze swojej filozofii, regularnie udoskonala swoje życie i jest jednym z najbardziej inspirujących mnie ludzi. Niestety, sukcesy życiowe nie biorą się z inspiracji, tylko z wysiłku i wyrzeczeń - dlatego postanowiłem, że skorzystam z przykładu Leo i zrealizuję projekt, który on sam rozpoczął ponad rok temu. Projektem tym jest "A Year of Living Without" - "Rok Bez...".

W telegraficznym skrócie: "Rok Bez..." polega na wyznaczaniu sobie konkretnego wyrzeczenia na dany miesiąc. Na ten miesiąc eliminujesz ze swojego życia jakiś element, który dotąd był dla ciebie codziennością, a bez którego na zdrowy rozum jesteś w stanie przeżyć. Zamiast tego wyznaczasz sobie jakieś konstruktywne zastępstwo; Leo w pierwszym miesiącu zamiast pić kawę, przerzucił się na herbatę, a w jednym z kolejnych - zamiast filmów i seriali zaplanował czytanie książek. W trakcie tego miesiąca obserwujesz, czy i jak udaje ci się żyć bez dotychczasowego nawyku, czy nawyk zastępczy wchodzi ci w krew, jak zmienia się twoje życie w tej sytuacji. Na koniec miesiąca robisz podsumowanie i wyciągasz wnioski - nie musisz na siłę utrzymywać zmienionych nawyków, ale jeśli twój nowy tryb życia przyniósł ci jakieś korzyści, to warto rozważyć pozostanie przy nim. Następnie rozpoczynasz kolejny miesiąc z kolejnym wyzwaniem, zaplanowanym odpowiednio wcześniej. Warto pamiętać, że celem całego projektu nie jest odbieranie sobie radości z życia, lecz znalezienie nowych jej źródeł i uświadomienie sobie, na ile nasze dotychczasowe nawyki nas ograniczały.
Co ważne, nie wyznaczasz sobie sztywnych celów na ten miesiąc. Żadnego "schudnę dziesięć kilo, nie jedząc słodyczy". Zamiast tego zakłada się aktywności, zmiany w trybie życia. "Zamiast jeść słodycze, przerzucę się na owoce". "Zamiast oglądać kotki na YT, będę czytać podręcznik hiszpańskiego". Czasem nie trzeba nawet wyznaczać sobie czynności zastępczej - można, jak Leo, po prostu zrezygnować z jakiejś mało konstruktywnej, a codziennej czynności, takiej jak picie wina czy zakupy internetowe. Nie zmienia to faktu, że czynność zastępcza potrafi przynieść dodatkowe korzyści (np. jak w jednym z przykładów powyżej - podszlifowanie języka hiszpańskiego).

Oczywiście nie jestem osobą tak niesamowitą ani tak niezależną, jak Leo. Nie mogę pozwolić sobie na miesiąc bez telefonu, trudno mi wyobrazić sobie miesiąc bez alkoholu (praca, blogowe degustacje, plany warzenia własnego piwa...), miesięczne odcięcie od komputera jest w mojej pracy niemożliwe. Ale mimo tego, w mojej przyziemnej i mało inspirującej skali, zamierzam wykorzystać najbliższy rok na wprowadzenie pozytywnych zmian w moim życiu.

Czemu ogłaszam to wszem i wobec? To proste - publiczna deklaracja zawsze jest bardziej wiążąca. A kto wie? Może nawet zarażę was tym pomysłem i również postanowicie zmienić coś w swoim życiu?
Czy nie dlatego prowadzimy blogi? Chcemy dotrzeć do ludzi, chcemy dzielić się czymś wartościowym, przynajmniej w naszym odbiorze. Chcemy wiedzieć, że nie jesteśmy sami i że wspólnie zmieniamy otaczający nasz świat. Przynajmniej chciałbym wierzyć, że tak właśnie jest.

Kończę już smrodek dydaktyczny i przechodzę do konkretów. Poniżej przedstawiam moją osobistą listę wyrzeczeń na najbliższe miesiące. Każdemu z nich towarzyszy krótka argumentacja, a po zakończeniu danego miesiąca publikował będę link do podsumowania. Lista chwilowo nie obejmuje całego roku - istnieje spora szansa, że niektóre wyrzeczenia będę później dopracowywał, by powtórzyć je w późniejszym okresie w bardziej specyficznej formie.

12 rzeczy, bez których się obejdę (mam nadzieję):
  1. Czerwiec: dyskusje światopoglądowe w internecie. Brzmi zabawnie? Uwierzcie mi, to wcale nie jest zabawne. Jestem osobą z natury kłótliwą, potrzebującą przedstawić światu swoje racje. Umiem zaakceptować odmienność poglądów, ale nie potrafię zignorować ludzi, którzy nie odpowiadają tym samym. Najczęściej kończy się to godzinami spędzonymi na przepychankach werbalnych, wściekłością na ludzką głupotę i spadkiem formy psychicznej. W czerwcu chcę pozbyć się tego bagażu, unikając kontrowersyjnych stron, artykułów i dyskusji. Zamierzam żyć i dać żyć innym, bez żadnych "ale". Zamiast tego: zaoszczędzony czas i siły przerobowe wykorzystam do pracy, domowych projektów i blogowania.
    Podsumowanie tutaj.
  2. Lipiec: "życie online". Doświadczenia z czerwca przekonały mnie, że traktuję moją obecność w sieci zbyt serio. Co z tego, że nie wdaję się w dyskusje, skoro i tak je widzę, śledzę, walczę z rozpaczliwa potrzebą wzięcia udziału? Udostępnienie czegokolwiek może zmienić się w konflikt światopoglądów. Sam fakt, że mam włączoną przeglądarkę, odciąga mnie od innych, ważniejszych celów. Dlatego w lipcu Facebook idzie w odstawkę, podobnie jak większość aktywności internetowej - nie licząc pracy, blogowania i ewentualnej nauki. Kontakt - tylko przez maila, ewentualnie priv na Facebooku. Gry komputerowe - w ograniczonej ilości. Zamiast tego: zyskam czas na kontakty z bliskimi i hobby w realnym świecie. Poza tym łatwiej mi będzie skupić się na pracy i aktywniej będę się cieszył rzadkimi chwilami wypoczynku.
    Podsumowanie tutaj.
  3. Sierpień: mięso. Tak, wiem, wychodzę na hipokrytę - wspominałem już chyba, że jestem wszystkożercą i nie uważam żadnych wariacji dietetycznych za coś dobrego. Ale zadaniem tego projektu jest przezwyciężanie ograniczeń, próbowanie czegoś nowego - a ja bardzo chciałbym się przekonać, ile jest prawdy w wegańskich opiniach, że mięso jest w diecie zbędne. Dlatego w sierpniu planuję sprawdzić, jak się żyje całkowicie bez mięsa, w jakiejkolwiek formie. Tak, ryba to też mięso. MOM to też mięso (chociaż trudno w to uwierzyć). Pędraki to też mięso ;) Być może odpuszczę sobie też jajka i produkty mleczne, chociaż to już poważne wyzwanie.
    Podsumowanie tutaj.
  4. Wrzesień: słodycze i białe pieczywo. Jestem niepoprawnym pożeraczem wszystkiego, co słodkie. Ciastka, cukierki, słodkie napoje. To główny powód, czemu ważę więcej, niż przewidują meble z Ikei. Dlatego wrzesień będzie dla mnie miesiącem bez słodyczy. Nie chodzi wyłącznie o biały cukier - z mojego jadłospisu znikną też słodziki, brązowy cukier, a także pieczywo pszenne i pokrewne produkty (przy okazji ograniczę też ich razowe odpowiedniki). Nie będę też stosował cukru i mąki do gotowania (żegnaj, karmelizowana cebulko!). Przy całym moim zamiłowaniu do kofeiny, napoje energetyczne i słodzona kawa również będą na cenzurowanym. Po namyśle... dorzućmy do tego jeszcze wszelkiego rodzaju zdania instant - w nich zawsze czai się od groma cukru, ulepszaczy i innych niespodzianek. Zamiast tego: sądzę, że wystarczającym źródłem cukrów będą dla mnie owoce, warzywa i piwo, z którego rezygnować nie zamierzam - co najwyżej ograniczę jego spożycie do minimum. I miód - i tak rzadko go używam.
    Podsumowanie tutaj.
  5. Październik: zarywanie nocek i zaleganie rankami. Uświadomiłem sobie, jak łatwo przychodzi mi przesiedzenie przed komputerem niemal całej nocy, tylko po to, żeby zwlec się z wyra o jedenastej, zjeść na szybko śniadanie (które, o ile nie przygotuje go moja połowica, jest zwykle niezdrowe i wpychane na szybko w gardło) i lecieć z wywalonym jęzorem do pracy. Podejrzewam, że to podświadoma próba sztucznego wydłużenia dnia - desperacka i bezsensowna. Zamiast tego: nie licząc sytuacji, w których będzie to niemożliwe (obowiązki służbowe, inne ważne sprawy), zamierzam kłaść się spać przed północą i wstawać rano. Jest mnóstwo sposobów na wyłączenie się wieczorami i rozbudzenie rano, muszę tylko sprawdzić, które będą w moim przypadku skuteczne. Podejrzewam, że regularne ćwiczenia fizyczne mogą zdziałać w moim przypadku cuda.
  6. Listopad i dalej: Projekt zarzucony. Podsumowanie tutaj.
Czytając teraz, w listopadzie, poniższe podsumowanie - stwierdzam, że byłem zbyt optymistycznie nastawiony. Ale rzeczywiście czegoś się nauczyłem w ramach tego eksperymentu. I może kiedyś, kiedy będę rzeczywiście na to gotowy, spróbuję znowu.
Co dalej? Okaże się. W miarę wyciągania wniosków z dotychczasowych "lekcji" dopracuję plany na pozostałe miesiące "bez". Każdy ukończony miesiąc będę raportował w oddzielnej notce, wraz z założeniami następnego - a tutaj będę od czasu do czasu dodawał bardziej odległe zmiany planów. Jeśli zdecydujecie się dołączyć do mnie i również zacząć swój "Rok Bez....", dajcie znać w komentarzach. Podobno razem łatwiej jest przezwyciężać trudności i wzajemnie się motywować.

Do końca maja sześć dni z dzisiejszym. Dam sobie "rozbieg" i już dzisiaj zacznę walczyć z moim nawykiem wdawanie się w bezsensowne dyskusje. Czas start!

Degustacje Piwnego Miśka: Young's Double Chocolate Stout

Są piwa wszechobecne, o które nie trzeba się starać, bo są wszędzie. Są piwa trudno dostępne, zdobycie których sprawia, że chce się celebrować ich spożycie jak najdłużej i najdokładniej. Są koszmarki, których spróbuje się raz i następnie unika się nawet miejsc, w których są sprzedawane. I wreszcie - są takie, których niekoniecznie się szuka po sklepach, ale które z radością się kupuje, gdy przypadkiem się na nie trafi. W moim przypadku takim piwem jest Young's Double Chocolate Stout.

Pierwszy raz trafiłem na tego stouta lata temu, kiedy jeszcze byłem nieuświadomionym piwnie smarkaczem. Piłem wówczas typową polską produkcję - jasne lagery, głównie mocne procentowo i słabo chmielone - a piwa innego rodzaju były dla mnie szaloną egzotyką, nie licząc żywieckiego porteru (namiętnie, choć rzadko pijanego przez mojego ojca, a dla mnie w tamtym okresie nie do przełknięcia). Kiedy zobaczyłem w markecie półkę z importowanymi piwami, w pierwszym momencie oszołomiło mnie ich bogactwo. Potem zacząłem czytać etykietki... i ostatecznie zdecydowałem na coś zupełnie innego, niż myślicie - Shepherd Neame Bishop's Finger, który przemówił do mnie historią swojej nazwy. Young's Double Chocolate Stout wybrałem dopiero za drugim razem, chociaż od początku kusił mnie zapowiedzią "słodu kakaowego i prawdziwej czekolady". Jestem niepoprawnym czekoladożercą. Można się domyślać, dlaczego ostatecznie poddałem się pokusie.

Od tego czasu YDCS piłem jeszcze kilka razy - ilekroć przypadkiem znajdowałem go na półce sklepowej, a nie szukałem zbyt dokładnie. Ostatni raz otrzymałem go na specjalne zamówienie, w ramach podziękowania za pomoc udzieloną koleżance z pracy. Dziś zabłądziłem po raz pierwszy od roku do Auchana i złe podkusiło mnie, żeby zajrzeć do działu piwnego... i stał tam. Ta sama ozdobna butelka z fioletową etykietką, te same okrutne i powabne zapowiedzi czekoladowego raju. Wsiąkłem. Wróciłem do domu, odstawiłem piwo do szafki z mocną obietnicą przechowania go na inny dzień, na degustację przed kamerą... Wytrzymałem sześć godzin. Brawo, Miśku, brawo.

Już po otwarciu butelki czuć aromat mocno palonego ziarna kakaowca, wpadający lekko w nuty kawowe. Po nalaniu widać pięknie ciemnobrązową, niemal czarną barwę, z solidną, jasnobeżową czapką piany, która stopniowo opada, malując na szkle piękne wzorki. Pierwszy łyk uderza goryczą z lekkimi słodkimi akcentami i bardzo bogatym aromatem. Jedliście kiedyś czekoladę gorzką 90%? To przełóżcie to sobie na piwo. Z poprzednich razów pamiętałem, że potarcie ust po wypiciu łyka pozostawiało na palcach zapach miazgi kakaowej - tym razem jakoś nie byłem w stanie go wyczuć, ale zwalam winę na lekki katar sienny. Ważne, że po moim podniebieniu przelewa się całe morze gorzkiej czekolady, z kilkoma kroplami czarnej kawy. Idealny stout na chłodny wieczór po dusznym i upalnym dniu.

W drugiej połowie tygodnia znowu będę w okolicy tego Auchana... Może na półce uchowa się jeszcze butelka albo dwie?


P.S. Podobno jakiś szaleniec wykorzystuje Young's Double Chocolate Stout przy gotowaniu chili con carne. Nie jestem  stanie ocenić, czy jest głupcem, czy szalonym geniuszem, a nie mam serca przekonać się o tym osobiście... ale jestem skłonny uwierzyć w ten drugi scenariusz. W końcu chili con carne to potrawa w klimatach meksykańskich, a Meksyk jest tez ojczyzną mole - sosu, w którego skład często wchodzi kakao lub gorzka czekolada.

sobota, 24 maja 2014

Niedźwiedź sobotni.

Zwykle nie piszę notek w stylu "ale dziś było fajnie", ale powiedzmy sobie szczerze - rzadko zdarza się, żebym żył normalnym życiem i rzeczywiście był z tego powodu szczęśliwy. Dlatego pozwolę sobie dzisiaj na odrobinę infantylizmu. Nie chce mi się czekać do kryzysu wieku średniego.

"Koffany blogasku", dzisiejszy dzień był cudowny.
Wyspałem się. Nie, serio. Co prawda miałem problemy z dobudzeniem się, tak wciągnęły mnie moje sny, ale kiedy wreszcie wstałem, czułem się tak przytomny i rześki, jak nie zdarzało mi się od kilku miesięcy. Możliwe, że to te dwa dni wytężonej, stresującej pracy po dziesięć godzin w piekielnym upale. Totalny reset.
Śniadanie miśtrzów: jajka na półtwardo z cienkimi plasterkami wędzonej słoniny, pomidorami i pełnoziarnistym chlebem (chyba z amarantusem). Do tego kwas chlebowy. Idealna mieszanka tego, co szkodzi i służy mojemu organizmowi.
Poleźliśmy na zakupy - ponad trzy godziny spaceru we wczesnopopołudniowym upale. Zahaczyliśmy o bar mleczny - tak, jest taki na naszym zadupiu! - i zjadłem najlepszy chłodnik z botwiny, jakiego próbowałem w życiu. W ramach zakupów zaszaleliśmy i nabyliśmy kontakt-grilla, który potem przydał się do zrobienia obiadu. Dawno nie jadłem grillowanego schabu i byłem zaskoczony, jak dobrze smakuje przyprawiony wyłącznie "warzywkiem" i czarnym pieprzem, z dodatkiem ziemniaków i zasmażanej kapusty. Popiliśmy całość chińskim piwem Tsingtao - spodziewałem się katastrofy, a okazał się być znośnym sikaczem, bez wielkich walorów smakowych, ale też nie odrzucającym mnie tak, jak mają w zwyczaju inne ryżowe piwa.
Uprzątnęliśmy balkon, do czego zbierałem się bezskutecznie od miesięcy; miałem już dość tej graciarni, ale nie znajdowałem dość sił, żeby ogarnąć temat. Potem poszliśmy na lody i kupiliśmy Krzysia - bardzo wdzięczną i akuratną podróbę Ptysia, którego nie piłem od dzieciństwa. Pograliśmy w Memory, które odgrzebałem jakiś czas temu w szafie. Gry z lat 90. mają w sobie urok, którego brakuje dzisiejszym wyrobom, a to wydanie Memory nie jest wyjątkiem.
Teraz słucham Black Sabbath i popijam zimną Bombinę  - świetny porterek od Ursy. Zaraz wyciągam pranie, nastawiam mleko na domowy twaróg, a potem pewnie idę spać.
Przede mną jeszcze jeden dzień weekendu, który spędzę prawdopodobnie na dalszym ogarnianiu balkonu, żebyśmy mieli gdzie jeść obiady na świeżym powietrzu. Może przejedziemy się na Grenadiera. Może nagram piwny filmik, w spiżarce kłócą się o pierwszeństwo B-Day 2.0 "Mleczny Przewrót" i Birbant Robust Porter. Może nie będzie to idealny dzień, ale na pewno będzie udany.

Kocham mieć wolny cały weekend. Jaka szkoda, że zdarza się to raz na cztery tygodnie...

piątek, 16 maja 2014

Degustacje Piwnego Miśka: Lwówek Jankes

Jak już wspominałem, pracuję w sklepie z dobrymi piwami. Jądrem naszego asortymentu są litewskie piwa beczkowe i butelkowe, ale staramy się także wprowadzać polskie piwa z wyższej półki. W takiej pracy trudno jest nie złapać piwnego bakcyla, zwłaszcza jeśli ma się dość wrażliwe podniebienie i preferuje się jakość, a nie ilość.
W związku z tym od pewnego czasu próbuję rozmaitych piw, czasem nawet nagrywając degustacje. Ponieważ jednak regularne nagrywanie filmów jest dla mnie obecnie zbyt uciążliwe, od jakiegoś czasu myślałem o opisywaniu degustacji na blogu. A dzisiaj trafiło mi się coś, czym można dobrze otworzyć nowy cykl notek :)

Mowa o piwie Jankes, produkowanym przez śląski Browar Lwówek. Zgodnie z zapewnieniami producenta, mamy do czynienia z oryginalną lwówecką recepturą (zapewne inspirowaną stylem American IPA). Użyto słodu pszenicznego i trzech słodów jęczmiennych (pilzneńskiego, karmelowego i melanoidynowego), jak również pięciu różnych chmieli - przy czym browar ujawnił jedynie jeden z nich, polską Sybillę. Pozostałe cztery podobno będą stopniowo ujawniane.


Chociaż Jankes jest z założenia piwem niefiltrowanym, na dnie butelki nie zalega duża ilość osadu, do którego przyzwyczaiły mnie piwa AleBrowaru (konkretnie mój ulubieniec Rowing Jack - jasna, niefiltrowana i niepasteryzowana IPA, o której opowiem kiedy indziej), prawdopodobnie dlatego, że Jankes jest pasteryzowany. Po otwarciu od razu czuć intensywny, owocowy aromat chmieli, nieco mniej cytrusowy niż to, co pijałem ostatnio. Piwo jest jednolicie, ale niezbyt intensywnie mętne, o bursztynowym kolorze i białej pianie. Zapach bezpośrednio po nalaniu jest intensywny, rozsiewa dookoła aromat grejpfruta, owoców tropikalnych i lekkie nuty żywiczne; po kilka minutach zaczyna blednąć, po około dziesięciu wychodzą na wierzch nuty kojarzące mi się raczej ze słodem. Smak, na początku również cytrusowo-żywiczny, powoli również blednie, a gdzieś z drugiego planu wysuwają się kwaskowe nuty (słód pszeniczny?). Goryczka jest wyrazista, ale nie utrzymuje się zbyt długo na korzeniu języka. Chociaż w czasie picia piwo jest solidne, dobrze "zabudowane", to posmaki znikają dość szybko, nakłaniając do dalszego picia.


Generalnie, Lwówek Jankes okazał się być niezły (zwłaszcza, że dotąd nie pałałem do Browaru Lwówek zbytnim zaufaniem), chociaż odpowiedni raczej do posiedzeń przy kilku butelkach albo do szybkiego orzeźwienia, niż do długich, powolnych degustacji. Niespecjalnie nadaje się też jako akompaniament do wyrazistych potraw, chociaż całkiem nieźle komponował się z ziołowymi chipsami. Mając porównanie sprzed kilku dni w postaci Śniegu na Beniowej (Browar Ursa Maior) stwierdzam, że trzymają mniej więcej podobny poziom i klimat. Jeżeli planujecie w najbliższym czasie grilla, a macie dość popijania lagerów, to Jankes będzie miłą odmianą. W końcu zasmakował nawet mojej drugiej połówce, która większość pitych przeze mnie piw określa mianem "kanciastych" - to natomiast zasłużyło na komplement "okrągłe" (podobnie jak wcześniej Śnieg).
Zdecydowanie Jankes jest piwem, do którego będę wracał, o ile utrzyma się w lokalnych sklepach. Cena też nie odrzuca - kupiłem go w sklepie osiedlowym za niecałe 7 złotych. To dobra cena za taką jakość. Niestety, chwilowo nie mamy go w swoim asortymencie, chociaż niewykluczone, że będę nalegał na jego sprowadzenie w najbliższym czasie.

Hmmm... może uda się zorganizować niższą cenę?

________________
Obrazek pochodzi ze strony producenta: http://www.browarlwowek.pl/produkty/jankes.html

niedziela, 11 maja 2014

Cycki, broda i sprawa polska.

Miałem wrócić wcześniej i napisać coś ambitnego, ale wyszło jak zwykle. Dlatego dzisiaj krótko, na czasie, o czymś, co w sumie bawiłoby mnie, gdyby nie było tak żałosne.

Czytam o tej całej Eurowizji (na profilach FB znajomych, bo mnie to absolutnie nie jara) i przeważa w komentarzach ból dupy o to, że nasze piękne, kobiece, cycaste Słowianki nie wygrały, bo jury wolało osobę zacierającą granice między płciami. Teksty o tym, żeby za rok posłać Grodzką. Ogólne plucie się i równoczesne (mam nadzieję, że tylko) mentalne walenie sobie konia nad seksownością i "naturalnością" Cleo i jej tancerek.
Ludzie, do cholery. Nie macie czym się emocjonować? Festiwalem totalnej wiochy (nie mylić z kulturą ludową), w którym współzawodniczą ludzie nakierowani na robienie szumu, a nie na osiągnięcia muzyczne? Czym, przepraszam bardzo, różni się banda dziewczyn w ludowych strojach, które za wulgarność i bezczelność w XIX wieku wywiezionoby ze wsi na taczce z gnojem, od brodatej osoby w sukience i z ostrym makijażem (którą spotkałoby to samo)? I jedno, i drugie przedstawienie obliczone jest na to, żeby możliwie nakręcić ludzi w ten czy inny sposób. I jedno, i drugie odwołuje się do prowokacji, do niskich instynktów. A fakt, że Polaków właśnie ta broda najbardziej ciśnie w tyłku, świadczy tylko o jednym: Conchita Wurst osiągnęła zamierzony cel. Wkurzyła ludzi, jest o niej głośno, a ponieważ wygrała, to może ogłaszać swój sukces - "pokonała ludzką nienawiść". Wszelkie ataki tylko potwierdzą, że ma rację.
A my, Polacy, jak zawsze podeszliśmy do tematu zbyt poważnie. Zbyt dumnie. Ze zbyt dużym poczuciem własnej zajebistości dziejowej.

Wszyscy, którzy tak strasznie przeżywacie Eurowizję... Przypominacie mi aktora dramatycznego, który z desek teatru zszedł prosto na plan taniej komedii - tylko nikt go nie poinformował, w czym tak naprawdę gra. Naprawdę, są lepsze tematy do histerii narodowej, niż "Cycki a sprawa polska" (swoją drogą, dobry temat na maturę z polskiego - akurat odpowiedni poziom na te czasy...).